اقبال- وای بر دستور جمہور فرنگ

بندۂ حق بی نیاز از ہر مقام
نی غلام او را نہ او کس را غلام
رسم و راہ و دین و آئینش ز حق
زشت و خوب و تلخ و نوشینش ز حق
عقل خود بین غافل از بہبود غیر
سود خود بیند نبیند سود غیر
وحی حق بینندۂ سود ہمہ
در نگاہش سود و بہبود ہمہ
عادل اندر صلح و ہم اندر مصاف
وصل و فصلش لایراعی لایخاف
غیر حق چون ناہے و آمر شود
زور ور بر ناتوان قاھر شود
زیر گردون آمری از قاہری است
آمری از ’’ما سوی اﷲ‘‘ کافری است
قاہر آمر کہ باشد پختہ کار
از قوانین گرد خود بندد حصار
جرہ شاہین تیز چنگ و زود گیر
صعوہ را در کارہا گیرد مشیر
قاہری را شرع و دستوری دہد
بی بصیرت سرمہ با کوری دہد
حاصل آئین و دستور ملوک
دھخدایان فربہ و دہقان چو دوک

وای بر دستور جمہور فرنگ
مردہ تر شد مردہ از صور فرنگ
حقہ بازان چون سپہر گرد گرد
از امم بر تختۂ خود چیدہ نرد
شاطران این گنج ور آن رنج بر
ھر زمان اندر کمین یکدگر
فاش باید گفت سر دلبران
ما متاع و این ھمہ سوداگران
دیدہ ہا بی نم ز حب سیم و زر
مادران را بار دوش آمد پسر
وای بر قومے کہ از بیم ثمر
می برد نم را ز اندام شجر
تا نیارد زخمہ از تارش سرود
می کشد نازادہ را اندر وجود
گرچہ دارد شیوہ ہای رنگ رنگ
من بجز عبرت نگیرم از فرنگ
ای بہ تقلیدش اسیر آزاد شو
دامن قرآن بگیر آزاد شو