رومی آن عشق و محبت را دلیل
تشنہ کامان را کلامش سلسبیل
گفت ’’آن شعری کہ آتش اندروست
اصل او از گرمی اﷲ ہوست
آن نوا گلشن کند خاشاک را
آن نوا برھم زند افلاک را
آن نوا بر حق گواہی میدہد
با فقیران پادشاہی میدہد
خون ازو اندر بدن سیار تر
قلب از روح الامین بیدار تر
ای بسا شاعر کہ از سحر ہنر
رہزن قلب است و ابلیس نظر
شاعر ہندی خدایش یار باد
جان او بی لذت گفتار باد
عشق را خنیاگری آموختہ
با خلیلان آزری آموختہ
حرف او چاویدہ و بی سوز و درد
مرد خوانند اھل درد او را نہ مرد
زان نوای خوش کہ نشناسد مقام
خوشتر آن حرفی کہ گوئی در منام
فطرت شاعر سراپا جستجوست
خالق و پروردگار آرزوست
شاعر اندر سینۂ ملت چو دل
ملتی بی شاعری انبار گل
سوز و مستی نقشبند عالمی است
شاعری بی سوز و مستی ماتمی است
شعر را مقصود اگر آدم گری است
شاعری ہم وارث پیغمبری است‘‘
گفتم از پیغمبری ہم باز گوی
سر او با مرد محرم باز گوی
گفت ’’اقوام و ملل آیات اوست
عصر ہای ما ز مخلوقات اوست
از دم او ناطق آمد سنگ و خشت
ما ہمہ مانند حاصل ، او چو کشت
پاک سازد استخوان و ریشہ را
بال جبریلی دہد اندیشہ را
ہاے و ہوی اندرون کائنات
از لب او نجم و نور و نازعات
آفتابش را زوالی نیست نیست
منکر او را کمالی نیست نیست
رحمت حق صحبت احرار او
قہر یزدان ضربت کرار او
گرچہ باشے عقل کل از وی مرم
زانکہ او بیند تن و جان را بہم
تیز تر نہ پا بہ را یرغمید
تا ببینی آنچہ می بایست دید
کندہ بر دیواری از سنگ قمر
چار طاسین نبوت را نگر‘‘
شوق راہ خویش داند بی دلیل
شوق پروازی ببال جبرئیل
شوق را راہ دراز آمد دو گام
این مسافر خستہ گردد از مقام
پا زدم مستانہ سوی یرغمید
تا بلندیہای او آمد پدید
من چہ گویم از شکوہ آن مقام
ہفت کوکب در طواف او مدام
فرشیان از نور او روشن ضمیر
عرشیان از سرمۂ خاکش بصیر
حق مرا چشم و دل و گفتار داد
جستجوی عالم اسرار داد
پردہ را بر گیرم از اسرار کل
با تو گویم از طواسین رسل
تشنہ کامان را کلامش سلسبیل
گفت ’’آن شعری کہ آتش اندروست
اصل او از گرمی اﷲ ہوست
آن نوا گلشن کند خاشاک را
آن نوا برھم زند افلاک را
آن نوا بر حق گواہی میدہد
با فقیران پادشاہی میدہد
خون ازو اندر بدن سیار تر
قلب از روح الامین بیدار تر
ای بسا شاعر کہ از سحر ہنر
رہزن قلب است و ابلیس نظر
شاعر ہندی خدایش یار باد
جان او بی لذت گفتار باد
عشق را خنیاگری آموختہ
با خلیلان آزری آموختہ
حرف او چاویدہ و بی سوز و درد
مرد خوانند اھل درد او را نہ مرد
زان نوای خوش کہ نشناسد مقام
خوشتر آن حرفی کہ گوئی در منام
فطرت شاعر سراپا جستجوست
خالق و پروردگار آرزوست
شاعر اندر سینۂ ملت چو دل
ملتی بی شاعری انبار گل
سوز و مستی نقشبند عالمی است
شاعری بی سوز و مستی ماتمی است
شعر را مقصود اگر آدم گری است
شاعری ہم وارث پیغمبری است‘‘
گفتم از پیغمبری ہم باز گوی
سر او با مرد محرم باز گوی
گفت ’’اقوام و ملل آیات اوست
عصر ہای ما ز مخلوقات اوست
از دم او ناطق آمد سنگ و خشت
ما ہمہ مانند حاصل ، او چو کشت
پاک سازد استخوان و ریشہ را
بال جبریلی دہد اندیشہ را
ہاے و ہوی اندرون کائنات
از لب او نجم و نور و نازعات
آفتابش را زوالی نیست نیست
منکر او را کمالی نیست نیست
رحمت حق صحبت احرار او
قہر یزدان ضربت کرار او
گرچہ باشے عقل کل از وی مرم
زانکہ او بیند تن و جان را بہم
تیز تر نہ پا بہ را یرغمید
تا ببینی آنچہ می بایست دید
کندہ بر دیواری از سنگ قمر
چار طاسین نبوت را نگر‘‘
شوق راہ خویش داند بی دلیل
شوق پروازی ببال جبرئیل
شوق را راہ دراز آمد دو گام
این مسافر خستہ گردد از مقام
پا زدم مستانہ سوی یرغمید
تا بلندیہای او آمد پدید
من چہ گویم از شکوہ آن مقام
ہفت کوکب در طواف او مدام
فرشیان از نور او روشن ضمیر
عرشیان از سرمۂ خاکش بصیر
حق مرا چشم و دل و گفتار داد
جستجوی عالم اسرار داد
پردہ را بر گیرم از اسرار کل
با تو گویم از طواسین رسل
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں