اقبال- چشم او روشن شود از کائنات

زندگی از لذت غیب و حضور
بست نقش این جہان نزد و دور
آنچنان تار نفس از ہم گسیخت
رنگ حیرت خانۂ ایام ریخت
ہر کجا از ذوق و شوق خود گری
نعرۂ ’’من دیگرم ، تو دیگری‘‘
ماہ و اختر را خرام آموختند
صد چراغ اندر فضا افروختند
بر سپہر نیلگون زد آفتاب
خیمۂ زر بفت با سیمین طناب
از افق صبح نخستین سر کشید
عالم نو زادہ را در بر کشید
ملک آدم خاکدانی بود و بس
دشت او بی کاروانی بود و بس
نی بہ کوہی آب جوئی در ستیز
نی بہ صحرائی سحابے ریزریز
نی سرود طایران در شاخسار
نی رم آہو میان مرغزار
بی تجلی ہای جان بحر و برش
دود پیچان طیلسان پیکرش
سبزہ باد فرودین نادیدہ ئی
اندر اعماق زمین خوابیدہ ئی
طعنہ ئی زد چرخ نیلی بر زمین
روزگار کس ندیدم این چنین
چون تو در پہنای من کوری کجا
جز بہ قندیلم ترا نوری کجا
خاک اگر الوند شد جز خاک نیست
روشن و پایندہ چون افلاک نیست
یا بزی با ساز و برگ دلبری
یا بمیر از ننگ و عار کمتری
شد زمین از طعنۂ گردون خجل
نا امید و دل گران و مضمحل
پیش حق از درد بے نوری تپید
تا ندانی ز آنسوی گردون رسید

ای امینی از امانت بی خبر
غم مخور اندر ضمیر خود نگر
روز ہا روشن ز غوغای حیات
نی از آن نوری کہ بینی در جہات
نور صبح از آفتاب داغ دار
نور جان پاک از غبار روزگار
نور جان بے جادہ ہا اندر سفر
از شعاع مہر و مہ سیار تر
شستہ ئی از لوح جان نقش امید
نور جان از خاک تو آید پدید
عقل آدم بر جہان شبخون زند
عشق او بر لامکان شبخون زند
راہ دان اندیشۂ او بی دلیل
چشم او بیدار تر از جبرئیل
خاک و در پرواز مانند ملک
یک رباط کہنہ در راہش فلک
می خلد اندر وجود آسمان
مثل نوک سوزن اندر پرنیان
داغہا شوید ز دامان وجود
بی نگاہ او جھان کور و کبود
گرچہ کم تسبیح و خونریز است او
روزگاران را چو مہمیز است او
چشم او روشن شود از کائنات
تا ببیند ذات را اندر صفات
’’ہر کہ عاشق شد جمال ذات را
اوست سید جملہ موجودات را‘‘