بشگفت گل در بوستاں، آن غنچہی خنداں کجا؟
شد وقت عیش دوستاں، آں لالہ و ریحاں کجا؟
هر بار کو در خنده شد، چون من ہزارش بنده شد
صد مرده زاں لب زنده شد، درد مرا درماں کجا؟
گویند ترک غم بگو، تدبیر سامانی بجو
درمانده را تدبیر کو، دیوانہ را ساماں کجا؟
از بخت روزی باطرب، خضر آب خورد و شست لب
جویان سکندر در طلب، تا چشمہی حیوان کجا؟
میگفت با من ہر زمان، گر جان دہی با من اماں
من می برم فرماں بجان، آں یار بی فرمان کجا؟
گفتم : توئی اندر تنم، ما ہست جاں روشنم
گفتی کہ : آری آں منم، اگر آں توئی پس جاں کجا؟
گفتی صبوری پیش کن، مسکینی از حد بیش کن
زینم از آن خویش کن، من کردم ایں و آں کجا؟
پیدا گرت بعد از مہی، درکوی ما باشد رہی
از نوک مژگاں گہ گہی، آں پرسش پنہاں کجا؟
زیں پیش با تو هر زماں، میبودمی از همدماں
خسرو نہ ہست آخر هماں ؟ آن عهد و آں پیماں کجا؟
کوئی تبصرے نہیں:
ایک تبصرہ شائع کریں